IL SERVO DI DIO

Padre Antonio Maria Losito: un esempio di vita

Il Servo di Dio Padre Antonio Maria Losito, Redentorista, nacque il 16 dicembre 1838 a Canosa di Puglia (Ba) e nello stesso giorno ricevette il santo battesimo con il duplice nome di Antonio e Filomeno. Il padre, Antonio Losito, non ebbe la gioia di conoscere il figlio, essendo morto poco più di un mese prima (il 12 novembre 1838), vittima di un gravissimo infortunio sul lavoro. Toccò quindi alla madre, Maria Celeste Ricco, donna assai religiosa e timorata di Dio, il compito di far crescere sano e santo il piccolo Antonio, che, rimasto orfano, appena decenne, anche della mamma, fu affidato alle cure della nonna materna, residente a Margherita di Savoia (Fg). A 17 anni decise di farsi Redentorista ed entrò nel noviziato di Ciorani (Sa) il 24 novembre 1855. Nel dicembre dello stesso anno vestiva l'abito religioso ed il 24 ottobre 1856 fu ammesso alla professione dei voti religiosi. Ricevette a Materdomini (Av), dove compì gli studi superiori, gli ordini minori il 15 maggio 1859, il suddiaconato a Nusco (Av) il 19 marzo 1861, il diaconato a Materdomini il 15 marzo 1862 e fu ordinato sacerdote a Nusco il 5 aprile dello stesso anno. Dopo l'ordinazione sacerdotale si fermò 5 anni a Materdomini per perfezionare i suoi studi e nel 1867 dovette far ritorno a Canosa a causa della soppressione degli Istituti Religiosi. Ritornò nel gennaio 1887 nella sua congregazione a Pagani (Sa), ove si prodigò per ventun'anni alla formazione dei giovani redentoristi della Provincia Napoletana. Nel 1907 fu eletto Superiore della Comunità di Pagani e nel 1909 venne nominato Superiore della Provincia Napoletana. Collaborò attivamente con Bartolo Longo, di cui divenne confessore e direttore spirituale. Il Papa S. Pio X lo stimò molto e l'ebbe come consigliere e collaboratore. Anche Papa Benedetto XV gli dimostrò stima e affetto, giovandosi dei suoi consigli. Padre Losito non ebbe una salute molto valida. Ciò nonostante non respinse mai lavoro, responsabilità, sacrifici, veglie e macerazioni. Alla fine, la sua fibra, robusta più spiritualmente che fisicamente, venne meno e, tra dolori lancinanti, provocati dal male che lo vessava, morì all'età di 79 anni, il 18 luglio 1917 a Pagani. Le sue esequie furono un trionfo. Si volle che la sacra salma attraversasse le vie della città in festoso corteo processionale sotto una pioggia di fiori. Sepolto nel cimitero cittadino, in un luogo distinto, fu esumato il 30 ottobre 1920 e collocato nell'antico oratorio dei Redentoristi, accanto alla Basilica di S. Alfonso. Il 9 aprile 1983, l'urna contenente i preziosi resti mortali di Padre Losito, fu traslata a Canosa di Puglia, sua città natale, e decorosamente collocata nell'ultima cappella, a sinistra, della navata destra della Basilica di S. Sabino, a favore della quale egli, da vivo, si prodigò moltissimo: dai lavori di restauro della Cattedrale all'altare basilicale, dalle colonne d'oro alla Madonna della Fonte, da Gesù Bambino al monumentale organo. Quando Padre Antonio era vivo e risiedeva a Pagani, questa città era meta ininterrotta di Canosini, che accorrevano con tanta fiducia a lui per implorare grazie e ricevere consigli. Ora è a Canosa, muto nelle sue spoglie mortali, ma vivo con il suo spirito e la sua virtù, diventati ancora più taumaturgici essendo egli, nel cielo, più vicino a Dio. Dovrebbero i Canosini superare con coraggio il muro assai spesso del materialismo e dell'edonismo della vita e trasformare la tomba del Servo di Dio in un ideale punto d'incontro. Potrebbe questo diventare l'elemento risolutore per ottenere da lui grazie e probità di vita ed invocare da Dio il dono dell'elevazione del nostro concittadino all'onore degli altari, prima come beato e poi come santo.

SERVANT OF GOD ANTONIO MARIA LOSITO

Redemptorist Canosa di Puglia, December 16, 1838 - Pagani (Salerno), July 18, 1917

From the people was called "the Holy Father"; was a priest remained in the shadows, but who knew how to be the spiritual guide of the great figures of the Church of his time. Antonio Losito was born in Canosa di Puglia December 16, 1838, by Antonio Losito and Celeste Rich and baptized the same day. He was educated at a solid piety and 17 years old, November 24, 1855, to better follow the Lord, went to Ciorani (Salerno) in the novitiate of the Redemptorists, where he made his religious vows on October 24 of the following year. The Congregation of the Most Holy. Redeemer (Redemptorists), founded in 1732 by s. Alfonso Maria de 'Liguori (Marianella (NA), 27/09/1696 - Pagani (SA), 08/01/1787), bishop of St. Agatha of the Goths and Doctor of the Church. The cleric Antonio Maria Losito he completed his theological studies in Materdomini (Avellino), Redemptorist House adjacent to the famous Shrine of St. Gerard Majella (1726-1755), died at the young professed Redemptorist Materdomini, beatified in 1892 and canonized in 1904. Antonio Maria Losito was ordained a priest on April 5, 1862, but as he prepared for the apostolate more widespread, in 1867 he was forced to return to Canosa (Bari), for governmental suppression of religious institutes; esplicò his ministry for twenty years in his diocese of Puglia; only in 1887 could fall within the reconstituted Congregation of the Redeemer. Destined to the House of Pagani (Salerno), he was entrusted with the spiritual direction of clerics students who were preparing for the priesthood; in 1907 he was appointed rector of that community, and finally in 1909 became Provincial Superior of the Redemptorists Neapolitans. Father Antonio Maria Losito, he was always sickly and struck after 1890 from paralysis agitans, his motto was "love and grief"; his suffering and love for souls, led him to devote himself to the spiritual direction of those who thronged his confessional or sought his counsel, especially clerics, students, religious, priests, eager to perfection. Among these excelled Blessed Bartolo Longo (1841-1926) lawyer founder of the Shrine of Pompeii and related works, beatified in 1980, which had him as a teacher and guide for about 15 years, from 1902 to 1917, going on to the Servant of God Giuseppe Maria Leone (1829-1902) other holy figure of the Redemptorist. Father Antonio Maria Losito, enjoyed great prestige at Pope s. Pius X and used this account to dispel the isunderstandings fate at the hands of malevolent, including Blessed Bartolo Longo and the Holy See; spurred the same lawyer to build the hospice to accommodate the sons and daughters of prisoners. He also had the favor of Pope Benedict XV and many bishops and prelates. He died in the House of Pagani July 18, 1917 and was buried there; in 1983 his remains were transferred to Canosa di Puglia, April 9, 1983 where they were buried in the cathedral of S. Sabino. In the years 1937 and 1939 were established process for his beatification in the Diocese of Nocera and Andria.

O SERVO DE DEUS

Nasceu em Canosa aos 16.12.1838. Nasce órfão, pois o pai foi esmagado por um barril de vinho. Tinha apenas 38 anos. Pais: Antonio Losito e Celeste Russo (Morre 10 anos depois). Foi criado pela ao. Morre-lhe também a avó. Encontra-se com o clérigo Loyodice de Corato. Decidiu-se ao ver o jovem (grande fundador e províncias e servo de Deus). Aos 17 anos pede a entrada, em bom latim. Aprovado pelos consultores gerais. Entra para o noviciado 24.11.1855. Faz a profissão no dia 24.10.56. Faz teologia em Materdomini (Escritura, Moral e Santos padres). No relatório está escrito: “Losito tem saúde boa, é forte e prudente. Virtuoso e com tendência ao escrúpulo”. Fica bom tempo em casa para curar-se. Foi ordenado dia 19.03.1862. Havia muitos estudantes e poucos paramentos. Ficou para o outro domingo, mas foi ordenado dia 5 de abril, com dispensa de 8 meses e 20 dias. Faz da vida um dom para os outros. Neste período são supressas todas as casas religiosas pelos anticlericais. Em 1861 foram ameaçados de serem fusilados acusados de acolher bandidos. No Natal são expulsos e ficam somente dois padres para cuidar da casa: Tramontano e Losito. Depois fica Tramontano e Losito é expulso. Vai para sua casa em Canosa onde fica 20 anos. Manteve a vida religiosa. O povo acorria a ele. Distribui o que tem em casa. Sua espiritualidade está fundada no Santissimo Sacramento, Maria e Menino Jesus. Em 1886 volta para a Congregação. Vai a Pagani onde vive em uma casa particular. De 1887 - 1907 é prefeito dos estudantes em Pagani. Tinha grande interesse em que os estudantes pudessem conhecer os outros ritos. Por isso aproveitava para que pudessem conhecer e participar dos ritos caldeu e armênio. Introduziu o jogo de bochas. O castigo de quem perdia era cantar uma Salve Rainha. Era duro nas chamadas que fazia aos estudantes. De uma feita mandou embora 7 estudantes que mantinham correspondência secreta. De 1907 a 1909 foi reitor de Pagani. Tinha 60 anos. Consegue a declaração da Igreja como Basílica Pontifícia. Tem grande cuidado com os pobres. De 1909 a 1912 foi provincial. Cuida do Santuário de S. Geraldo. Amava as tradições populares. Foi diretor espiritual de Bartolo Longo de quem apóia a obra no Santuário de N.S. Rosário de Pompéia. Através da direção espiritual tem contato com tantas pessoas ilustres. Prega a bispos. Escreveu ao Rei da Espanha. É amigo dos cardeais. Um Cardeal amigo apresenta-o ao Papa. Estabelece com ele grande amizade. A porta está sempre aberta para o senhor, lhe diz o Papa Pio X. Consegue muitos benefícios. Mandava laranjas do jardim de Santo Afonso. O Papa lhe escrevia. Nos 50 anos o Cardeal Van Rossum vai festeja-lo com um cálice presenteado pelo Papa Bento XV que quis conhece-lo. Ajuda a Cidade de Canosa nas dificuldades. Sofre de 1870 a 1890 de um tremor que lhe impedia de celebrar. Tem câncer na bexiga. Morre dia 18.07.1917 às 9,15. Foi exumado 27.10.1920. Canosa o quis entre eles.

W środę, 30 września 2015 r., Ojciec Święty Franciszek wydał zgodę na ogłoszenie dekretu o heroiczności cnót o. Antoniego Marii Losito CSsR (1838-1917). Od tej chwili przysługuje mu tytuł Czcigodny Sługa Boży.

O. Antonio Maria Losito urodził się w miejscowości Canosa we Włoszech w regionie Basilicata 16 grudnia 1838 r. jako najmłodszy z pięciu synów Antoniego i Marii Celeste Ricco. Nie poznał swego ojca, ponieważ zginął on przy pracy kilka miesięcy wcześniej. Został ochrzczony w dniu narodzin, a 18 października następnego roku otrzymał sakrament bierzmowania. Po śmierci matki, mając 10 lat, wraz z innymi braćmi, dostał się pod opiekę swojej babci i zamieszkał w Margherita di Savoia (BT), a po jej śmierci w Canosie w domu swojej siostry Angeli, gdzie kontynuował również naukę w klasztorze franciszkanów. Poznawszy redemptorystów Vittorio i Nunzio Loiodice, w wieku 17 lat wstąpił 24 listopada 1855 do nowicjatu redemptorystów w Ciorani. Śluby zakonne złożył 24 października 1856 r. i rozpoczął studia teologiczne w Materdomini. 15 maja 1859 r. otrzymał święcenia niższe, a 19 marca 1861 r. subdiakonat. Ze względu na zły stan jego zdrowia przełożeni zdecydowali się oddać go pod opiekę rodziny. Po 10 miesiącach, w pełni sprawny, powrócił do Materdomini, gdzie 15 marca 1862 r. otrzymał diakonat, a po uzyskaniu papieskiej dyspensy od 8 miesięcy i 20 dni, 5 kwietnia tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie. Przebywał we wspólnocie Materdomini aż do 1867 r. przygotowując się do działalności misyjnej, gdy po wprowadzeniu praw rewolucyjnych w lipcu 1866 roku, na mocy których zostały zamknięte instytuty zakonne w południowych Włoszech, podobnie jak wszyscy redemptoryści Prowincji Neapolitańskiej, został zmuszony do powrotu do rodziny. W Canosie mieszkał kolejne 20 lat, w czasie których pozostawał w stałym kontakcie z Przełożonym Generalnym i innymi członkami Zgromadzenia, z którymi współpracował apostolsko dla ubogich i opuszczonych. W ciągu dwóch dekad przeżytych w Canosie nie szczędził sił i chęci, by dawać świadectwo o Ewangelii przepowiadając ją, prowadząc kierownictwo duchowe, jednając skłóconych, modląc się za osoby w trudnej sytuacji i skutecznie troszcząc się o biednych i chorych. Dwa razy – bezskutecznie – próbował wrócić do wspólnoty redemptorystów: w Materdomini w 1869 r. oraz w 1886 r. we Francavilla Fontana. Po złagodzeniu fali antyklerykalnej 3 stycznia 1887 r. był wreszcie w stanie powrócić do wspólnoty redemptorystów w Pagani, aby aktywnie przyczynić się do odbudowy prowincji zakonnej. Następnie po pięciu latach we wspólnocie w Angri, wraz ze Sługą Bożym o. Giuseppe Leone, został przeniesiony ponownie do Pagani, gdzie w ciągu kolejnych 20 lat był odpowiedzialny za wychowywanie i nauczanie kleryków. W 1907 r. pomimo tego, że od 17 lat cierpiał na postępujący paraliż, został mianowany rektorem domu, a w 1909 r. prowincjałem. Głęboko poruszony przez charyzmat redemptorystów, głosząc Ewangelię najbardziej opuszczonym z poświęceniem i wielkim poczuciem odpowiedzialności, nie szczędził sił i otrzymanych talentów. Był mądry w zarządzaniu, gorliwy w miłości do braci, nie poddawał się w nieszczęściach i całkowicie ufał Bożej pomocy. Uważany był za eksperta w życiu duchowym – z jego porad korzystało bardzo wiele osób, także kapłani, biskupi, kardynałowie i papieże św. Pius X oraz Benedykt XV. Błogosławiony Bartłomiej Longo i jego żona mieli go jako swego spowiednika i kierownika duchowego. Pomagał Bartłomiejowi Longo w trudnych czasach budowy sanktuarium w Pompejach, a zwłaszcza w staraniach na rzecz fundacji charytatywnej dla córek więźniów. Zmarł 18 lipca 1917 r. w domu zakonnym redemptorystów w Pagani z powodu choroby nerek. Po usilnych staraniach niektórych biskupów Apulii, za zgodą przełożonych Zgromadzenia Redemptorystów, jego doczesne szczątki zostały przeniesione 9 kwietnia 1983 r. do katedry w Canosie i złożone w kaplicy świętego Alfonsa.

ANTONIO MARIA LOSITO

Vénérable Antonio Maria Losito prêtre et religieux italien (+ 1917)

Antonio Maria Losito est né à Canosa (BARI) le 16 décembre 1838. Il était le plus jeune des cinq enfants d’Antonio et Maria Celeste Ricco. Quand il est venu voir le jour, il était déjà orphelin par son père, qui était mort quelques mois plus tôt dans un accident du travail. Il a été baptisé le jour même de sa naissance. Un an plus tard, le 18 octobre, il reçoit le sacrement de confirmation. Après la mort de sa mère, à l’âge de dix ans, lui et ses frères et sœurs ont été confiés aux soins de sa grand-mère maternelle, va vivre à Margherita di Savoia (BT). Après sa mort, il retourna à Canosa, vivant dans la maison de sa sœur Angela, où il poursuivit ses études au monastère franciscain. À l’âge de 17 ans, après avoir été influencé par les Rédemptoristes Vittorio et Nunzio Loiodice, Antonio Maria entra dans le noviciat rédemptoriste de Ciorani (SA), le 24 novembre 1855. Après sa profession de vœux religieux le 24 octobre 1856, il commence à étudier la théologie à Materdomini (AV). Il reçut des commandes mineures le 15 mai 1859 et le sous-diaconat de Nusco (AV) le 19 mars 1861. En raison d’une mauvaise santé, ses supérieurs ont décidé de lui permettre de récupérer dans les soins de sa famille. Après dix mois, entièrement rétabli, il retourna à Materdomini où, le 15 mars 1862, il fut ordonné diacre et, avec une dispense papale de 8 mois et 20 jours, il fut ordonné prêtre le 5 avril de la même année. Il est resté dans la communauté Materdomini, se préparant à l’activité missionnaire jusqu’en 1867. Après l’application des lois répressives du 7 juillet 1866, qui réprimèrent les instituts religieux du sud de l’Italie, il fut forcé, comme tous les autres Rédemptoristes de la province napolitaine, de retourner dans sa famille. Il a vécu à Canosa pendant 20 ans au cours desquels, en plus de rester en contact constant avec le supérieur général et les autres membres de la Congrégation, avec qui il partageait de nombreuses activités apostoliques, il a travaillé spécialement pour ses concitoyens, participant avec une vive sensibilité missionnaire à leurs vicissitudes humaines, tant spirituelles que sociales. Pendant les deux décennies à Canosa, il a versé sa force et sa volonté de témoigner de l’Évangile de la miséricorde dans la prédication, la formation de la conscience, la direction spirituelle, la réconciliation des conflits, le confort de la prière dans les difficultés et une préoccupation pratique pour les pauvres et les malades. Il tenta à deux reprises, sans succès, de rétablir une communauté rédemptoriste, à Materdomini en 1869 et à Francavilla Fontana en 1886. Avec l’apaisement de la vague anticléricale, le matin du 3 janvier 1887, sans prévenir personne de son départ, il para finalement de retourner dans la communauté rédemptoriste de Pagani (SA) où il contribua activement au rétablissement de la province rédemptoriste. Après cinq ans dans la communauté d’Angri (SA), avec le Serviteur de Dieu, le P. Giuseppe Leone, Antonio Maria a été transféré à Pagani où, pendant les 20 années suivantes, il a été responsable de la formation des étudiants en théologie. En 1907, bien qu’il ait déjà souffert d’une paralysie progressive pendant 17 ans, il est nommé supérieur de la communauté Pagani et supérieur provincial en 1909. Profondément passionné par le charisme rédemptoriste, en proclamant l’Evangile aux plus abandonnés, Antonio Maria, avec sacrifice et un grand sens des responsabilités, n’a épargné aucun effort et a utilisé ses talents donnés par Dieu dans le ministère de la prédication, dans la sagesse du gouvernement, dans le témoignage de la charité aux confrères, dans la fermeté au milieu de l’adversité et dans la confiance totale dans l’aide de Dieu. Considéré comme un guide spirituel expert et miséricordieux, des gens de tous les horizons ont bénéficié de ses conseils : prêtres, évêques, cardinaux et papes, Saint Pie X et Benoît XV. Le bienheureux Bartolo Longo et sa femme, la comtesse De Fusco, l’ont eu comme confesseur et directeur spirituel. Le soutien du P. Losito à Bartolo Longo a joué un rôle déterminant dans les moments les plus difficiles de la construction des œuvres sociales liées au Sanctuaire de Pompéi (NA), en particulier pour la fondation de l’Institut pour l’éducation et le salut des enfants des prisonniers. En raison d’une pierre de rein, il meurt à Pagani le 18 juillet 1917. Le 9 avril 1983, à la suite des demandes insistantes de certains évêques des Pouilles, avec l’approbation de ses supérieurs rédemptoristes, les restes ont été transférés à la cathédrale de Canosa et enterrés dans la chapelle de Saint-Alphonse.

MOMPERA ANTOINE MARIA LOSITO CsSr.

Canoza Puglia faha 16 Desambra 1838- Pagani (Salerno) faha 18 Jolay 1917.

Antoine Filomena Losito dia teraka tao Canoza Puglia tamin’ny 16 Desambra taona 1838 ary natao batemy tamin’ny loharanon’ity Katedraly ity tamin’io andro io ihany. Taminy 24 Novembra 1855, tamin’ny faha 17 taonany dia nobeazina tamim-pahamendrehana izy, mba hanarahany tsara kokoa ny Tompo, dia niditra tamim-pahatsorana nanao novisia taminy Fikambanana Mpanavotra Masina indrindra tao Ciorani (Salerno) izy, izay nanaony voadin-drelijiozy ny 24 Oktobra 1856. Ny mpanopo ny Tompo Antonio Maria Losilo dia nahavita ny fianarana teolojia tao Materdomini ( Avelino) ao amin’ny Trano Redemptorista, ilay mifanila amin’ny Santoary malaza any Md Gerard Maiella. Nohamasinina ho pretra tamim’ny faha 5 aprily taona 1862, fa raha mbola teo am-piomanana amin’ny maha-apostoly izay nihanaka be, tamin’ny 1867 dia voatery niverina tany Canoza ( Bari) izy, noho ny famoretan’ny governemanta ny fikambanan-drelijiozy; voatery nanantanteraka ny asam-panompoana nandritra ny roapolo taona tao amin’ny Diosezy Poliezy izy; ka tamin’ny taona 1887 vao afaka indray niditra tao amim’ilay Fianakavian-drelijiozy Redemtorista. Natao tany aminy trano any Pagani( Salerno)izy, ary nankinina taminy ny nitantana ara-panahy an’ireo mpianatra izay niomana ho amin’ny fiomanana ho pretra; taminy taona 1907 indray kosa dia notendrena ho rektora amin’io fikambanana io ary farany tamin’ny taona 1909 dia tonga izy no lehibeny fikambanana Redaptorista Napolitanina. Mompera Antoine Maria Losito, dia salama tsara foana ary taorian’ny 1890 dia mampihetsi-po azy, ny teny filamatra nataony momba ny “mitia sy mijaly “; ny fijaliany sy ny fitiavany ny fanahy no nanosika azy hanokana ny tenany amin’ny fitarihana ara-panahy ireo izay niek’eloka nataony, ary firifiry moa ireo izay nanontany torohevitra taminy, indrindra fa ireo mpiofana ho pretra, ny mpianatra, ny relijiozy, ny pretra, izay maniry ny ho tonga lafatra aminy fiainana. Anisan’ izany ireo notahin’ny olontsambatra Bartolo Longo mpisolovava mpanorina ny Sanktiora ny Rosery any Pompei ary ireo sanganasa mifandraika amin’izay nahalasa ho mpampianatra sy mpitari-dalana azy nadritra ny 15 taona, nanomboka tamin’ny taona 1902 ka hatramin’ny taona 1917. Mopera Antoine Maria Losito, nankafy voninahitra lehibe niaraka tamin’ny Papa Md Pio faha 10 ary nampiasa io fiheverana io aho, mba hialana amin’ny tsy fifankazahoan-kevitra navoakan’ny olona malemy paika, teo amin’i Bartolo Longo olotsambatra sy ny fiketrahan’ny papa; nanentana ilay mpisolovava ihany izy mba hanangana hopitaly handraisana ireo zanakavavin’ny voafonja. Izy koa dia nanana ny hatsaram-panahin’ i Papa Benoit faha 15 sy ny Kardinaly ary ny Eveka any Italia atsimo. Maty tao aminy trano ao Pagani izy tamin’ny 18 Jolay 1917 ary nalevina tao; tamin’ny taona 1983 izy dia nafindra tany amin’ny Katedraly Md. Sabino. Tamin’ny taona 1937 sy taona 1939 dia nisokatra ho azy ny fanadiadiana momba ny fananganana ho olontsambatra tao amin’ny diosezin’i Nocera(Salerno) sy Andria(Bari). Tamin’ny 30 Septambra 2015 Papa François nanao fanambarana ny maha olomboaosotra azy.